Энэ амралтын өдрүүдэд төлөвлөж байсан зүйлээ биелүүллээ, энэ нь ямар нэг тоглолт үзэх. Огоогийн санал болгосноор хийлчин Дээгийгийн тоглолтыг үзэж алжаалаа тайлж, нэгэн үдшийг соёлч боловсон өнгөрүүллээ. Харин өнөөдөр гэртээ цэвэрлэгээ хийж, жаал амарсан шиг өнгөрүүлнээ.
Дэлхийн сонгодог болон монгол үндэсний гэсэн хоёр хэсгээс бүрдсэн сайн тоглогт болж өнгөрлөө. Үнэндээ хэзээ нэг сонгодог урлаг ойлгодог болох юм байгаан, ганц нэг зүйлсийг эс тооцвол эхний хэсэг тийм ч сонирхолтой санагдсангүй. Харин үндэсний хэсгийн тоглолтууд ганц нэг зүйлсээс бусдаар үнэхээр сонирхолтой, бахархууштай болж өнгөрлөө. Нэг канад товариш "алтан баатар" гээд бүтээл туурвижээ, харвал монгол хүн, монгол зэмсэгтэй, монгол хувцастай хөгжимдөж, бүжиглэснийг эс тооцвол юпкатай залуусын дуу бүжиг байна лээ. Бас нэг нь яг Тай маягийн бүжиг, Тай маягийн хувцастай монгол хүмүүс. Эдгээр нь үндэсний гэдэг хэсэгт багтсаныг их гайхсан гэж. Гар утсаар бага сага зураг дарж, видео бичлэг хийсэн боловч холбогчгүйн улмаас энд тавьж даанч чадсангүй. Тэгж байгаад нэг холбогч авч тавинаа.
Тоглолтын үеээр маш хүчтэй төрсөн сэтгэгдэл бол бид урлаг болоод соёлын ямар гайхамшигтай өвтэй ард түмэн юм бэ гэх бахдал. Сонгодог урлаг төдийлөн ойлгодоггүй ч үндэсний хөгжим үнэхээр сэтгэл хөдөлгөж, давтагдашгүй сэтгэгдэл төрүүлж байсан гэж. Өмнө нь нэг удаа Японы соёлын өдрүүдийг сонирхож байсан ч хэдэн юм балбаж, балай чимээ гаргаж үнэхээр залхааж орхисон. Индонезид явж байхад хэдэн нөхөр гарч ирээд бугуйгаараа гараа хөдөлгөж бүжиглэдэг юм гэсэн. Хараад байхад өмнөд азийнхан гэж модноос бууж ирсэн сармагчингууд, европчууд ирэхэд модноосоо бууж амжсан байсан юм уу хаашаа юм. Өөрийн гэх шальтай урлаг байхгүй, хэл байхгүй мэт санагдсан. Одоо хурд удаан интернэттэй болохоор тэр бугуйн хөдөлгөөнийг сонирхуулж чадахгүй нь. Хүмүүсээ ер нь үндэснийхээ урлагтай сайн танилцах хэрэгтэй юм шигээ.
No comments:
Post a Comment